Ik vind het heerlijk om moeder te zijn, maar er zijn van die momenten dat ik mijn zoon echt wel achter het behang kan plakken en ik het dus echt stom vind om moeder te zijn.
De eeuwige ochtendspits
’s Ochtends vroeg als we naar school moeten. Waarom, in godsnaam, moeten kinderen altijd vervelend worden als je ergens op tijd moet zijn. Waarom werken ze dan niet mee en is er nog van alles wat ze moeten doen behalve het ding wat jij aan ze vraagt?
Driftbuien. Nou ben ik gezegend met een kind dat dit bijna niet heeft. Maar als ‘ie er dan heeft, maakt hij het goed voor een hele tijd. En dan om de meest stomme en onnozele dingen. Een flesje water, tanden poetsen of de kleur van zijn hemd.
Tijdens zo’n driftbui probeer ik rustig te blijven en niet boos te worden, maar af en toe neemt de onmacht de overhand en schiet ik uit mijn slof (met name als de driftbui komt als we ergens op tijd moeten zijn!). En daarna voel ik me dus echt een gefaalde moeder omdat ik zo tegen hem heb lopen schreeuwen.
Keuzes en onzekerheid
Keuzes, keuzes, keuzes. Als ik nu “ja” zeg, wat betekent dat dan voor straks. Maak ik nu wel de juiste keuze door iets goed te vinden. Is er dan nog een weg terug? Om gek van te worden.
Soms vind ik het ook gewoon stom dat we ’s avonds niet de deur uit kunnen stappen en eens lekker spontaan uit eten gaan met z’n tweeën. Een date night moet altijd gepland worden. Oppas, eten voor kind en oppas, geld pinnen voor oppas en op tijd terug zijn voor de oppas.
Kater + kind = STOM!
Een kater hebben en een kind zijn twee dingen die simpelweg niet samen gaan. Het liefste blijf ik de hele dag in bed liggen en voel ik me intens zielig. Dit kan ook wel, want mijn allerliefste vent zorgt voor zoon. Maar achteraf voel ik me dan altijd schuldig dat ik de hele dag met mijn houten kop in bed heb gelegen.
En het aller-stom-ste vind ik nog wel het eeuwige schuldgevoel! Ik doe écht m’n best om me niet schuldig te voelen, maar het gevoel overspoelt me als een tsunami en er is niks tegen te doen.
