Persoonlijk | Voor mijn allerliefste papa

Als ik het liedje van Stef Bos “Papa, ik lijk steeds meer op jou” hoor, springen spontaan de tranen in mijn ogen en krijg ik een brok in m’n keel. Mijn allerliefste papa waarmee ik zoveel dingen deel, ik lijk echt steeds meer op jou.

Mijn zusje, Anne, kan elk detail uit onze jeugd herinneren. Van de kleur trui tot wie wat had gedaan. Ik ben daar niet zo goed in. Ik herinner me flarden van dingen. Ik kan geen complete situaties meer voor me halen alleen momenten.

Zo weet ik nog dat, toen we in de Van Anrooijstraat in Oss woonden, we in de keuken een bankje hadden waar Anne en ik altijd zaten te eten. Anne at haar korstjes nooit op en die werden iedere morgen buiten op het grasveld gegooid. Ook deze morgen, alleen gooide mijn vader het bord vol tegen het kozijn en vlogen de korsten en delen van het bord alle kanten op. We waren met z’n tweeën en hadden de grootste lol. Tot op de dag van vandaag hebben we het hierover.

Als ik aan mijn papa denk zie ik hem voor me op zijn racefiets. Thuiskomend van zijn werk. Iedere dag fietste hij van Oss naar ‘s-Hertogenbosch en weer terug. Ik hoor het klikken van zijn fietsschoenen nog op de tegels.

In mijn tienerjaren was ik emotioneel en snel op mijn tenen getrapt. Van mijn vader leerde ik om situaties op een andere manier te bekijken, te relatieveren. Mijn vader is een nuchter persoon (soms iets té) die absoluut niet snel boos word. Ik kan me hem dan ook haast niet boos herinneren.

Mijn vader en ik delen een grote liefde voor muziek, drank en sigaretten. We houden van dezelfde muziek, samen zijn we naar een concert van Bløf geweest. Op mijn bruiloft hebben we samen gedanst op “Fly me to the moon” van Frank Sinatra. Dit zal voor altijd een speciaal liedje zijn.

Onze ‘rookpraatjes’ zijn legendarisch. Als we overdag of ’s avonds samen buiten staan, bespreken we de meest uiteenlopende zaken. Ik kan alles tegen hem zeggen, ook als dit niet leuk is. Ik kan met hem dingen bespreken die ik soms niet met mijn moeder kan bespreken. Hij zorgt ervoor dat ik verder nadenk en dat ik op de best mogelijke manier kan reageren.

Samen hebben we al heel wat litertjes drank weggedronken. Eén van ons zal dan ook altijd de eerste zijn die een fles wijn of een biertje zal openen.

Stiekem heb ik nog steeds spijt dat ik geen kleine speech heb gegeven toen, afgelopen jaar, mijn vader 50 werd. Op dat soort momenten weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen en komt het er op de verkeerde manier uit. En eigenlijk durfde ik het ook gewoon niet 😉

En onze telefoongesprekken duren ook nooit langer dan één minuut: “Hoe is het het?”. “Ja, goed. Met jou?”. “Ja, ook goed!”. “Oké, hier heb je je moeder, houdoe!”.

Mijn allerliefste papa, we zeggen het eigenlijk nooit tegen elkaar en weten het ook wel, maar toch, ik hou van je. Ik hoop dat we samen nog vele wijntje en biertjes mogen drinken en nog uren kunnen praten over de belangrijke zaken in het leven. Mama kunnen uitlachen, als gezin samen eten en dat Ifan nog lang mag genieten van de allerliefste opa van de hele wereld op aarde. Pap, je bent de beste!