Met kinderen verveel je je nooit. Tenminste in ons geval niet. Je hebt altijd wel iets op te ruimen, een huis of treinbaan van Lego te bouwen of samen een spelletje te spelen. De kinderen kunnen heerlijk zelf spelen en soms met een beetje hulp van mama of papa. Ondanks dat er heerlijk gespeeld wordt, blijft het toch altijd opletten, want een ongeluk(je) zit in een klein hoekje.
Uitgelichte afbeelding Shutterstock/Mayuree Moonhirun
Ik hoor wel eens dat ik soms te beschermend ben; ‘let op voor het afstapje, zie je die punt van de tafel wel? Niet klimmen, anders val je’. Ik probeer me dan ook in te houden en niet elke kleine misstap (letterlijk) van de kids te voorkomen, want ach van een bultje of een schrammetje her en der worden ze niet minder.
Verbrande handjes
Maar twee weken geleden was het andere koek. De kids waren lekker aan het spelen samen, wij waren in gesprek met onze ceremoniemeesters over ons aanstaande huwelijk, toen onze jongste ineens schreeuwend naar ons toe kwam rennen. Hij had zijn handjes ergens aan gebrand. Meteen zijn we gaan koelen, knuffelen en troosten. Maar ach wat was het mannetje verdrietig en vooral wat had hij een pijn.
In eerste instantie leken z’n handjes enkel rood te worden, maar na verloop van tijd bleken er toch ook echt blaartjes tevoorschijn te komen. We zijn naar de huisartsenpost gereden en daar werden z’n handjes helemaal ingepakt. Bij thuiskomst hadden we een, gelukkig nu, rustig mannetje dat vreemd genoeg nauwelijks pijn meer leek te hebben aan z’n handjes.
Konijnenpootjes
Ondanks dat iedereen een ongeluk kan overkomen, hoe voorzichtig je ook bent, voelden we ons zo schuldig, Hoeveel last zou hij er nog van hebben en krijgen en hoe zal het herstellen? Onze verbazing was dan ook groot toen hij de volgende dag met z’n ingepakte handjes, konijnenpootjes noemden we ze liefkozend, alles probeerde op te pakken en in het bijzonder zelf wilde doen.
Aangezien je natuurlijk geen lepel, vork of een beker vast kunt houden met ingepakte handjes, wilden we hem graag helpen. Maar nee, meneertje wees stellig naar z’n buikje vergezeld door de woorden ‘Die’ (a.k.a. ‘ik’) dat hij alles absoluut zelf wilde doen. Hoe zielig we het ook vonden voor ons kleine manneke, het was wel super fijn om te zien hoe zelfstandig hij juist was in deze situatie en geen hulp nodig had. Oke, de pasta mocht deze week gegeten worden met de mond vanuit het bord en de bank was een koekjeskruimel paradijs. Maar al met al ging het naar omstandigheden gelukkig goed.
Het volgende ongeluk, weer naar de huisartsenpost
Toen we een weekje later oppas hadden geregeld voor het kijken naar ringen, werden we na een uurtje opgebeld met de vraag of we naar huis wilden komen. Onze oudste was in zijn enthousiasme vanaf de wc omhoog gesprongen, met het idee opgevangen te worden, maar dit ging mis. Met als resultaat een gat in z’n kin. Dus bij thuiskomst hebben we direct maar een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost. Of we het wisten te vinden; ‘Ja, helaas wel ja…we hebben jullie vorige week al tweemaal bezocht’. Wij en de kids hebben onze portie bloed, pleisters en ongeluk wel even gehad nu.
