Hoewel de piemelfase nog in volle gang is (het blijft toch raar zo’n wormvormig aanhangsel in je onderbroek) zijn we ook beland in een nieuwe fase. Een fase waarvan ik echt nog niet dacht dat we daar nu al zouden zijn… de verzinfase!
Wij zijn van die heerlijke burgertrutten die dus afval recyclen. Het enige probleem is dan wel dat je het zelf naar het milieuplein moet gaan brengen. Bij mijn ouders wordt het opgehaald, maar helaas… over deze luxe beschikken wij niet.
Afgelopen zaterdag wilde ik nog even stofzuiger of iets dergelijks. Ja, je hoort hem al, weer zo’n burgertrutten ding! Ik doe het huishouden en de mijn man(nen) brengen het afval weg en doen de klusjes.
Maar goed, Dafydd vroeg dus aan Ifan of hij mee wilde met het wegbrengen van het papier en plastic. Waarop ons kleine meneertje antwoordden: “Nee Daddy, ik kan niet mee.” “Maar hoezo dan?” vroeg Dafydd. “Nou, ik heb echt heel pijn aan mijn voet en kan niet lopen. Hij is brand (=verbrand) en nu moet ik naar het ziekenhuis voor een pleister!”
Wij moesten echt heel erg ons best te doen om niet van onze stoel af te vallen van het lachen. Hoe verzin je het! Ik had ook echt niet gedacht dat hij dat nu al zou ‘kunnen’. Niet dat Ifan niet zo slim is hoor, maar ik vind zo’n verhaal verzinnen toch best wel een dingetje, haha. Met de verzinfase liggen we vaak genoeg in een deuk 😉
Verzinnen jullie kids ook wel eens van die hilarische redenen waarom ze iets niet kunnen doen of ergens niet mee naartoe kunnen?
