Lovely Mom | Geduld…

Geduld is een schone zaak. Heel eerlijk gezegd is het niet mijn sterkste kant 😉 Consequent blijven en mijn geduld niet verliezen (om vervolgens de handdoek in de ring te gooien) vind ik soms erg lastig!

Ifan is nogal volhardend. Afgelopen zondag waren mijn ouders en zusje op bezoek. Omdat Dafydd en mijn moeder spruitjes erg lekker vinden (ik snap het niet, maar goed) leek het me een goed plan om dit te eten. Ik kookte ook nog boontjes dus voor ieder wat wils. Toen het eten op tafel stond wilde Ifan boontjes én spruitjes. Prima, krijg jij van alles wat. De eerste spruit ging prima, de tweede ook. Daarna zei hij dat ‘ie niet meer hoefde. Nog één spruit en de rest eet daddy dan wel op. Daar dacht meneer anders over…

Normaal gesproken gaat dit systeem prima. Maar nu waren opa, oma en tante Anne erbij dus meer kansen om eronderuit te komen! Let the battles begin 😉

In de eerste instantie heeft Ifan een tijdje op de trap gezeten. Ik heb geen zin in strijd aan tafel. Als hij niet wil eten, dan gaan hij maar ergens anders naartoe. De trap, dus. Na ongeveer 10 minuten (en vijf keer vragen of hij nu wel kwam eten) is hij weer aan tafel komen zitten. Wij waren inmiddels allemaal al klaar. Het spruitje ging in zijn mond en bleef daar ook. Als een soort van hamster heeft hij nog een kwartier alleen aan tafel gezeten. Uiteindelijk ben ik weer bij hem gaan zitten en heeft hij de spruit gekauwd en doorgeslikt. 1-0 voor mama 😉

Ik vind deze situaties erg lastig. En als ik eerlijk ben, had ik waarschijnlijk al eerder de handdoek in de ring gegooid. Na een tijdje wordt ik dan zelf ook echt boos en heb ik echt geen zin meer in die strijd en geef ik het op. Deze keer heb ik volgehouden en m’n geduld bewaard, en het werkt! Ik weet stiekem ook wel dat het een kwestie is van wie de langste adem heeft, maar soms heb ik er gewoon geen puf voor om zo’n strijd van een uur aan te gaan.

De afgelopen weken zijn we hier erg mee bezig. Ifan is nu de oudste op het kinderdagverblijf en begin van dat Alfamannetjes gedrag te vertonen. Zowel op het kinderdagverblijf als thuis. Niet luisteren, een weerwoord en me gewoon recht in m’n gezicht uitlachen als ik boos op hem word.

Ik merkte na één dag al dat Ifan in de gaten had dat er een aantal dingen anders gingen. Hij was minder brutaal en beseft zich eerder dat dingen niet mogen en biedt dat ook netjes zijn excuses aan.

Het klinkt nu net of Ifan een of ander terror kind is, maar dat valt echt reuze mee. Hij is eigenlijk heel makkelijk en luistert over het algemeen erg goed. We zitten nu alleen even in een fase waar het wat minder gaat 😉

Herkennen jij deze fase? Heeft jouw kind dit ook gehad voordat hij naar de basisschool ging? Hoe pakte jij dit aan?