Lieve Dagmar | Wat ik Ifan graag mee wil geven

Lieve Dagmar,

Ik begrijp dat je leven een ontzettende wending heeft gekregen nadat Youp is geboren en hij zijn diagnose heeft gekregen. Ik begrijp het, maar kan me het niet voorstellen. We praten er samen vaak over en zo nu en dan krijg ik een kijkje in jullie leven als ik samen met je eet of op bezoek ben in het ziekenhuis. Maar dat is dan ook alles, een tipje van de sluier.

Bewonderenswaardig

Ik zie ook hoe moeilijk het voor jullie is. Om er ook voor Bram te zijn, hoeveel jullie voor hem en Youp doen en hoe lastig het is om met de verdeling tussen het ziekenhuis en thuis om te gaan.

Ik vind het zo ontzettend knap en bewonderenswaardig hoe jullie met de situatie omgaan! Je blijft zo positief, zo sterk en zo dapper. Dus wat je zegt hoe je het leven tegemoet gaat, dat zie ik zeker!

Opvoeding, wat vinden wij belangrijk?

Als moeder ben je denk ik constant bezig met de opvoeding van je kind(eren). Doe ik het wel goed, heb ik de juiste beslissing gemaakt, groeit hij op tot een goed en gelukkig persoon? De dingen die je ze mee wil geven en de vragen die je overal bij zet. Misschien niet direct, maar onbewust wel.

Wat wij bijvoorbeeld heel belangrijk vinden is dat Ifan ‘dankjewel’ en ‘alsjeblieft’ zegt. We zien het zo vaak niet gebeuren, en dan niet alleen bij kinderen maar ook veel volwassenen zeggen het niet. Sta je bij de slager te wachten op je beurt, hoor je naast je “Bakje Filet!”. Ik moet dan echt m’n kaken op elkaar klemmen om dan niet “Wat zeg je dan?” te vragen. Het heeft te maken met een stukje respect naar een ander. Dat is iets wat ik mee wil geven aan  Ifan.

Trots en teleurstelling

De trots die je beschrijft kan ik haas voelen. Ik weet hoe het voelt, dat intense gevoel van liefde binnenin. Als je ’s avonds even bij ze gaat kijken voordat je zelf gaat slapen, als ze “I love you tot the moon and back” tegen je zeggen, hoe ze blindelings op je vertrouwen en hoe alleen jij ze kan troosten.

Ik kan zeker teleurgesteld zijn als de dingen niet lopen zoals ik had bedacht, chagrijnig wordt ik dan. Ik ben kortaf en er kan niks goed gaan. Na me te hebben gedragen als een verwend kind kan ik me wel weer herpakken en het van me af zetten. Dit is wel iets wat ik wil afleren. We willen ook niet dat Ifan meteen begint te huilen als ‘ie iets niet voor elkaar krijgt, dus moet ik me ook niet zo gedragen. Zoals je zegt, goed voorbeeld doet goed volgen. Evenals mijn telefoon. Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe meer Ifan zeurt om een spelletje. Iets wat ik niet wil, dus zal ik er zelf ook minder mee bezig moeten zijn.

Wat ik Ifan mee wil geven

Voor Ifan hoop ik dat hij altijd zo spontaan en enthousiast blijft. Met zijn open blik de wereld tegemoet treed. De nuchterheid en het realisme van zijn vader meekrijgt, maar wat ik hem van mij mee wil geven zijn mijn positiviteit en vrolijkheid . Dat hij zich inzet voor de mensen van wie hij houdt en dat hij met respect met andere om zal gaan. En dat hij zijn eigen zaken op zal lossen, niet het probleem bij een ander neer zal leggen, maar het zelf oplost.

Lieve Dagmar, bedankt voor je mooie brief, het heeft me aan het denken gezet.