Lieve Charlotte | Ben jij in balans met werk en privé?

Lieve Charlotte, zo de eerste maand zit er alweer bijna op. 2018 gaat glorieus van start, de goed voornemens zijn of gesneuveld of de zijn langzaam onderdeel aan het worden van je bestaan. Elk jaar blijft voor mij een balans tussen werk en prive, gezin en sociaal leven, mezelf en de rest van de wereld een uitdaging en staat hoog op de agenda.

Sociaal dier

Ik ben een enorm sociaal dier, hou van gezelligheid en mensen om me heen, hou van drukte en wil eigenlijk niets missen. Ik ben rijk met veel lieve mensen om me heen, heb een goede band met mijn familie, heb vriendinnen vanuit mijn tienerjaren, mijn jaarclub, hockey, buren die vrienden zijn geworden, baby clubje, werkvriendinnen, moeders van school, en bij iedereen heb ik weer wat anders te halen.

De ene vriendin of vriendinnengroep spreek ik wekelijks, de anderen maandelijks, sommigen jaarlijks, maar alles is oké, ik hou van die diversiteit. Wel brengt dat met zich mee dat we een rijk sociaal leven hebben en een drukke planning. En na afgelopen jaar in een soort isolement te hebben geleefd, zijn we dat langzaam weer aan het inhalen. Nou ja langzaam, de agenda’s stromen vol en er staat zelfs een afspraak voor oktober (!!!) in.

Time management

Laatst zei iemand, dat is toch belachelijk dat mensen hun agenda al maanden vooraf hebben volgepland… Ik moest wijselijk mijn mond houden, want eigenlijk gaat het bij ons ook vaak zo. Het in stand houden van al die afspraken in combinatie met kinderen, onze banen, sportief leven, het vrijwilligerswerk wat we doen, ja dat zorgt ervoor dat we enorm moeten plannen.

Gelukkig ben ik gezegend met een relatief goed gevoel voor organisatie en is time management zowel zakelijk als prive een van mijn betere “skills”. Maar soms sla ik door, en vergeet ik weer even wat die prive balans moet zijn, een streep in de agenda voor ons als gezin, voor mezelf, en voor die spontane uitjes die zo leuk en belangrijk zijn.

Balans

Die balans zoeken blijk ik lastig te vinden, ik hoor mijn moeder nog zeggen, Dagmar je HOEFT niet overal bij te zijn, maak eens keuzes, en ook nu nog zeggen ouders, man en vriendinnen vaak, Dag zeg toch eens NEE…. Maar ik vind het allemaal zo leuk en het kan ook allemaal.

En toch moet ik zoeken naar de ruimte en rust. Het open laten van momenten, het durven nee zeggen en daar achter staan. Want soms is dan de ruimte voor spontane ontmoetingen, spontane date night of gewoon even vervelen. En dat is zo belangrijk.

3 jaar geleden kreeg ik een flinke burn out. Maanden niets kunnen doen, zelfs niet voor Bram zorgen. Bij de vraag wat ik wilde eten al een enorme huilbui krijgen. Ik moest de rem erop zetten, ik moest leren mijn leven anders in te vullen. En dus ben ik me nu zo bewust dat ik langzaam weer in die valkuil trap en dus op de rem moet. Wat kost me dat moeite.

11 maanden

Nog 11 maanden met open pagina’s voor me, en ik kan en mag de keuze maken hoe ik ze invul. Ik mag kiezen en daarachter staan. Dit jaar word ik 40. Veertig. Veertig, nou ja dat klinkt in mijn oren als enorm oud. En toch voel ik me niet zo (oké na een avondje gezelligheid, heb ik wel beduidend meer opstartproblemen). Maar het fijne aan deze periode is het vertrouwen wat ik in mezelf heb, in weten wat ik kan en niet kan. Weten wat mijn valkuilen zijn en dat ik die kan voorkomen.

Dus nog 11 maanden voor de balans, de balans tussen werk en prive, tussen vrouw, moeder, dochter, vriendin, werknemer, werkgever, vrijwilliger vinden. Maar bovenal Dagmar zijn, in al mijn facetten en kleuren. Klinkt alsof ik nog een mooi jaar voor me heb om de balans op te maken.

En jij, hoe zie jij dat, Ben jij in balans?

Liefs, Dagmar