Ik werd getagd door Linda van Go or No Go. In deze tag gaan we allemaal toch wel aardig met de billen bloot omtrent het opvoeden en het ouderschap. In de ‘Ik ben zo’n moeder die…’ tag vertel ik je over het te veel, vaak en lang met mijn telefoon bezig zijn tot mijn ‘echte’ moederlijf en huilen van geluk.

Ik ben zo’n moeder die…

Haar kind met enige regelmaat té lang achter de tv laat zitten

Laat ik maar meteen beginnen met een van mijn slechtste eigenschappen. Ik ben zo’n moeder die haar kind te lang achter de tv laat zitten. Ifan weet ook precies aan wie hij het moet vragen. Daddy zegt nee, maar mama stemt wel vaker in met televisie kijken. Na schooltijd, op woensdag- en vrijdagmiddag en ’s ochtend als we vakantie hebben.

Ifan kijkt soms een hele week helemaal geen tv, maar de andere week zit hij er non-stop achter. Vaak heeft dit te maken met dat ik dingen moet afmaken. Ifan is namelijk een kind wat het lastig vind om te beginnen met spelen. Als hij eenmaal bezig is, blijft zijn aandacht wel bij het spel. Maar zodra ik zeg dat ik even iets ga afmaken, verdwijnt zijn zin in spelen als sneeuw voor de zon en is hij geïntrigeerd in alles wat ik doe. Hij heeft een bepaalde fascinatie voor beeldschermen en wordt er zowat ingezogen.

Nu klinkt dit als een soort excuus, maar ik weet ook wel dat ik vaker met hem zou moeten spelen en de tv uit zou moeten laten.

Soms niet kan slapen omdat ik bang ben dat er iets met mijn zoon gebeurd

Zo stom, maar ’s nachts wordt alles altijd erger. Met een kuchje van Ifan in de kamer naast ons kan ik soms al helemaal doordraaien. Dan mag ik van mezelf niet uit bed om bij hem te gaan kijken, want mijn gezonde verstand zegt dat er echt niks met hem aan de hand is. Maar mijn hoofd draait overuren.

Waar deze angst vandaan komt weet ik eigenlijk niet zo goed. Maar wat ik wel weet is dat het soms verschrikkelijk vervelend kan zijn.

Echt niet goed is in spelen op de grond

Ik kan niet lang op de grond zitten. Ik voel me af en toe net een oud wijf als ik dan weer overeind moet. Daarnaast heb ik ook niet zoveel geduld om met hem te spelen. Ik ben niet iemand die het geluid van de draak/politieauto/boef na kan doen en vervolgens een heel fantasieverhaal kan naspelen.

Gelukkig heeft Ifan een vader die dit wel goed kan 😉

Een combinatie tussen thuisblijfmoeder en werkende moeder is

Doordat ik mijn eigen bedrijf heb en vanuit huis kan werken, ben ik er altijd voor Ifan als het nodig is. Het brengen en halen van school, vriendjes die willen spelen of als hij ziek is, het is allemaal geen probleem. Ik ben ontzettend blij dat ik de kans heb om het zo te doen. Maar soms kan het ook wel verdomde lastig zijn, bijvoorbeeld in de vakanties. Zeker omdat onze ouders niet in de buurt wonen, is Ifan altijd bij mij thuis. Dit komt mijn werk niet altijd te goeden.

Misschien wel iets te jong moeder is geworden

Ik was nog net 23 jaar toen ik moeder van Ifan werd. Welgeteld 17 dagen later werd ik 24. Als ik achteraf naar mezelf kijk was ik jong, erg jong. Ik was ontzettend onzeker, had geen idee en kon snel in paniek raken over dingen.

Eén van mijn beste vriendinnen heeft rond dezelfde tijd ook haar eerste zoon mogen verwelkomen. Als ik zag hoe goed zij met dingen om konden gaan en hoe makkelijk zij zich bij sommige dingen kon neerleggen, was ik wel eens jaloers. Waarom kon het bij ons niet zo gaan? Waarom was er paniek in de tent en sloeg dit door naar ruzie tussen Dafydd en mij?

Misschien had ik er even mee moeten wachten, maar ik zou het voor geen goud anders willen. En ik zou het ook zo weer opnieuw doen ♡

Weet dat ze een goede moeder is

Lang heb ik aan mezelf getwijfeld en was ik onzeker. Nu niet meer. Ik ben zo’n moeder die weet dat ze een goede moeder is. Misschien maak ik zo nu en dan een foute beslissing, maar ik probeer altijd het beste te doen. En natuurlijk zijn er nog steeds momenten waarop het even niet zo lekker gaat, maar dat is oké. Deze momenten moeten er ook zijn om juist de fijne en goede momenten extra te waarderen.

Zeker af en toe voor zichzelf kiest

Ik hoor veel moeders die helemaal op gaan in hun werk, kinderen en huishouden. Ik heb dit ook wel, maar soms kan ik ook (misschien egoïstisch) echt voor mezelf kiezen. Dan voel ik me (een soort van) niet schuldig en doe ik iets wat alleen ik wil doen, lekker alleen.

Ik denk dat elke moeder dit af en toe eens zou moeten doen, maar dan wel zonder het schuldgevoel!

Moet huilen omdat ze zo zielsgelukkig is met haar kind

Ifan is mijn ‘sunshine on a cloudy day’. Ik houd zo zielsveel van hem dat ik er soms echt van moet huilen.

Sinds Ifan er is houd ik het überhaupt minder vaak droog. Sinds de bevalling ben ik echt een emotioneel wrak geworden. Fijne momenten? ✔️ Tranen. Zielige reclames of berichten? ✔️ Tranen. Iemand anders zien huilen? ✔️ Tranen.

Verschrikkelijk 😅

Te veel, vaak en lang met haar telefoon bezig is

Ik biecht eerlijk op, ik ben zo’n moeder die echt té veel, vaak en lang met mijn telefoon bezig. Ik merk het aan Ifan, aan Dafydd en aan mezelf. Zo erg dat ik ’s avonds soms hoofdpijn heb van het geconcentreerd kijken op het beeldscherm.

Ik probeer nu ook veel bewuster met mijn telefoongedrag om te gaan. Ik hoef niet altijd direct te kijken naar dat nieuwe mailtje, appje of andere melding. Dit komt door een artikel wat ik in de nieuwste VivaMama las. Iemand die verslaafd was aan haar telefoon. Dafydd pest me er dan mee en zegt: “He! Ze hebben een artikel over je geschreven!”.

Ik schaam me er ook voor dat ik mijn telefoon soms belangrijker vind dan mijn kind. “Mama moet nog heel even iets kijken, ik kom zo!”, dat moet toch niet kunnen? We klagen allemaal dat de tijd zó snel gaat en dat ze zó snel groot worden, maar de helft van de tijd letten we eigenlijk niet eens op!

Een ‘echt’ moederlijf heeft

Ifan en ik stonden samen in de badkamer. Hij was net in bad geweest en ik ondertussen onder de douche. Terwijl we aan het afdrogen was Ifan mijn buik aandachtig aan het bekijken. “Mama, waarom heb jij strepen op je buik?”, vroeg hij me.

Ik moest er van lachen, vind het ook helemaal niet erg dat hij erom vraagt of er iets van zegt. Die ‘strepen’ zitten er toch wel en die zullen ook nooit meer weg gaan. Dat mijn buik en lijf niet meer perfect zijn, zal allemaal wel. Ik heb geaccepteerd dat ik nooit in een maatje 38 zal passen, en dat hoeft ook niet. Ik ben blij met wie ik ben en ben intens gelukkig met mijn gezin ❤️❤️❤️

Deze tag is bedacht door Mar-joya