Ja inderdaad, je leest het goed. Ik ben een slechte moeder.
Het gevoel dat alles wat je doet niet goed (genoeg) is. Je iedere keer de verkeerde keuze maakt. Je bent egoïstisch, luistert niet goed genoeg naar je kind, geeft hem te weinig aandacht omdat je met andere dingen bezig bent of je kiest soms even voor jezelf.
Dit zijn gevoelens die soms door mijn hoofd spoken. Ik wil niet dat mijn zoon opgroeit tot een vervelend, niet luisterend, respectloos en asociaal mens. Ifan gaat drie dagen in de week naar de opvang en ik ben gewoon thuis, daar kan ik me af en toe echt heel schuldig om voelen. Hoewel hij het daar ontzettend naar zijn zin en een heleboel vriendjes heeft. En als we samen thuis zijn, zijn er dagen dat ik te weinig met hem speel. Waardoor hij constant aandacht blijft vragen en ik er op een gegeven moment zo klaar mee ben dat ik hem maar voor de televisie plant.
Ik ben niet zo goed in spelen. Manlief kan uren met hem op de grond zitten en kastelen van Duplo bouwen of een mega treinbaan maken, maar ik heb er het geduld niet voor. En op deze momenten voel ik me dan ook echt een slechte moeder.
En aan het einde van zo’n dag relativeren we alles maar weer even. Alleen mijn kusjes werken als hij zich pijn heeft gedaan. Als ik hem ’s ochtend afzet op het kinderdagverblijf komt hij me wel nog drie keer een kusje geven. Tegen mij zegt hij uit het niets dat ik de allerliefste ben, Mama, love you moon and back ♥
Dus volgens mij doe ik het nog niet zo slecht en moeten die stemmetjes in mijn hoofd gewoon af en toe hun kop houden 😉
Hebben jullie ook wel eens het gevoel dat je een slechte moeder bent? Wat doe je dan op zo’n moment?
