Alleen al bij de gedachte breekt mijn hart

Ik weet niet zo goed wat het is, maar de laatste tijd is mijn Facebook feed gevuld met alleen maar verschrikkelijke en nare berichten. Kinderen die ontvoerd worden door één van hun ouders, mishandeld of nog erger. De gedachte alleen al…

Uitgelichte afbeelding via Shutterstock

Ik lees deze berichten niet tot nauwelijks, en scroll snel verder. Mijn moederhart kan zoveel leed echt niet aan. Ik heb een vriendin die dit soort bericht dus wel allemaal lees. Moet ze natuurlijk helemaal zelf weten, maar mij niet gezien.

Soms lig ik ’s avonds in bed te bedenken wat er allemaal mis zou kunnen gaan waardoor ik Ifan, of Ifan en Dafydd mij moeten missen. Terroristische aanvallen, mensen die lukraak om zich heen beginnen te schieten of als je op een heel ongelukkige manier valt. Soms kan mijn gedachte zó heftig zijn dat de tranen over m’n wangen stromen. Ik kan me ook echt niet voorstellen hoe ik verder zou moeten zonder Ifan. Alleen al bij de gedachte breek mijn hart in miljoenen kleine, onherstelbare stukjes.

Daarom heb ik besloten om het nieuws niet meer te volgen. Ik lees geen krant meer en kijk ook geen nieuws. Misschien heel oppervlakkig en enigszins struisvogel politiek, maar ik trek het gewoon niet meer. Al die nare berichten, zoveel verdriet, zoveel leed en zo weinig wat je ertegen/eraan kan doen.

Maar dit betekent wel dat ik soms wat dommig over kan komen. Ik weet niet hoe het nou precies zit met Trump en Korea of met de orkaan in Amerika. En dat is soms erg vervelend. Ik ben absoluut intelligent genoeg om alles te begrijpen, ik kies er alleen voor om het niet te doen.

Maar eerlijk gezegd, begrijp ik het toch niet. Ik begrijp niet dat mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen. Andere mensen, laat staan kinderen, opzettelijk pijn te doen. Nee, ik begrijp er echt helemaal niks van.