Een driftbui in de supermarkt

Je kind krijgt een driftbui in de supermarkt, mij is het nog nooit overkomen. En dan bedoel ik zo’n stampen op de grond, stoom uit zijn oren driftbui. Ik zag andere moeders wel eens met hun kroost boodschappen doen, en ineens ontplofte er eentje. Wat had ik dan altijd met ze te doen. Maar wat was ik ook stiekem blij dat dit mij niet gebeurde. Tot gisteren….

Vrijdagmiddag, uurtje of 4. De eerste week school na de zomervakantie zit er weer op. Ifan en ik rijden naar de supermarkt om boodschappen voor dat weekend te halen. We hoeven gelukkig niet zoveel te hebben, maar omdat ik deze supermarkt nog niet zo goed ken, gaan we toch alle rijen langs. Als ik ergens een hekel aan heb is het vergeten van iets, om vervolgens weer terug te moeten.

Ifan wil niet in het wagentje zitten, maar ernaast lopen. We spreken af dat hij bij mij blijft en niet rond de winkel gaat rennen. Als hij niet luistert, gaat ‘ie alsnog in het wagentje zitten. Met duidelijke afspraken maken ondervang je al een groot gedeelte van een mogelijk probleem.

We lopen langs de rijen en inmiddels heb ik al 25 keer nee gezegd als Ifan vraagt of hij iets mag hebben. Dit loopt uiteen van snoep tot een blok kaas. Eén keer heb ik ja gezegd, en dat was voor de knijpfruitjes van Zonnatura. Kan ‘ie mooi mee naar school nemen. Volgens de juf duurt een gewone appel o.i.d. te lang en zit hij als laatste nog te eten. En dat is natuurlijk niet leuk. We hebben hem een tijdje ontbijtkoek e.d. meegegeven, maar ik heb toch liever dat hij fruit eet. En dan lijkt dit me de ideale oplossing, en dan zeker van Zonnatura.

En daar sta je dan, een krijsende kleuter aan je been en een heel publiek wat aandachtig aanschouwd hoe jij faalt in je pedagogisch verantwoorde opvoeding.

Als we bij het pad van het drinken en flesjes water komen, zegt Ifan dat hij dorst heeft. Hij wil graag een flesje water. Nou, dat mag wel. Hij pakt een flesje en loopt door. In de volgende rij besluit hij dat hij het flesje toch niet zo mooi vind en wil graag een andere. Ik zeg nee, en daar gaat het mis.Hij begin ontzettend hard te huilen. Ik probeer hem te negeren en kies een fles wijn uit. Daarna loopt ik door en inmiddels komt de stoom uit Ifan’s oren. Ik zie alle mensen bij de kassa naar ons kijken. Hun mond hangt nog net niet open.

In een poging om het op te lossen lopen we nogmaals naar het schap met flesjes water en bied ik hem aan dat hij mag kiezen tussen twee flesjes. Dat was natuurlijk ook niet goed, want hij wilde natuurlijk een andere. En daar sta je dan, een krijsende kleuter aan je been en een heel publiek wat aandachtig aanschouwd hoe jij faalt in je pedagogisch verantwoorde opvoeding. Hij mag nog een keer kiezen en als dit niet lukt gaan we, zonder water, naar de kassa en naar huis. Verkeerd antwoord! Ifan wordt alleen maar bozer en begin te stampen op de grond als ik aanstalten maak om naar de kassa te gaan.

Ik ga door mijn knieën en probeer hem te troosten. Hij wil heel graag een flesje water en, vooruit, we lopen nog één keer terug naar de flesje. Er komt een mevrouw het pad in met haar wagentje en blijft stil staan bij mij en de nog steeds hard huilende kleuter. Ik zeg tegen Ifan dat hij even aan de kant moet omdat de mevrouw er even bij moet. Ze heeft een lieve blik in haar ogen en zegt wat tegen Ifan. Hij begin een beetje te kalmeren en ik bied hem nog een keer de keuze tussen twee flesjes aan. Hij kiest eruit eindelijk een, hallelujah! Als we naar de kassa lopen zegt Ifan: “Sorry, mama!”. En daarmee is alles weer goed. Hij helpt me met de boodschappen op de band te zetten en moet lachen om iets sufs.

Waarschijnlijk heb ik het in de ogen van omstanders, of misschien die van jullie, niet goed opgelost. Ik vind zelf van wel. Hij heeft zijn zin niet gekregen en ik heb mijn principes niet overboord gegooid omdat ik een driftbui wilde voorkomen. Het is natuurlijk ook heel anders als je het van een afstand bekijkt, maar ómdat je van een afstand kijkt, weet je nooit helemaal wat er aan de hand is. Oordeel dan ook niet meteen!

Mocht het je gebeuren dat je een moeder of vader ziet met een kind die een driftbui heeft in de supermarkt, zeg iets liefs en ga niet staan te staren. Zo zie je maar weer, ik dacht dat we “in the clear” zouden zijn wat betreft een driftbui, maar niets is minder waar.

Heeft jouw kind wel eens een driftbui in de supermarkt gehad? Vond jij het ook zo naar dat iedereen naar je staarden?

Volg Lovely Charlotte ook via e-mail!

[do_widget id=blog_subscription-6]