De drang om mezelf te bewijzen

De drang om mezelf te bewijzen en me niet goed genoeg voelen. Gevoelens waar ik jaren mee rond heb gelopen en gevoelens die er nog altijd zijn. Vroeger uitte zich dat in een allemans vriend willen zijn, ik wilde dat iedereen me leuk vond. Door het gedrag wat ik daardoor ging vertonen stootte ik alleen maar mensen van me af. Ik ging overenthousiast doen, hard praten en vooral maar doen wat andere van me wilde. Ik dacht niet aan mezelf, ik kon mezelf niet zijn.

Mijn beste vriendin noemde me ‘vetje’

Op de basisschool noemde mijn beste vriendinnetje me ‘vetje’. Ik was en ben nog steeds niet de slankste, maar echt dik ben ik niet. Ik heb flinke billen en brede heupen, maar verder val ik redelijk binnen de ‘standaarden van de maatschappij’.

Toen ik een meisje van 11 jaar was ben ik voor het eerst naar de diëtiste geweest. Als ik foto’s van mezelf zie snap ik ook wel waarom. Maar buiten dat, doet het toch wel wat met een meisje van 11. Je hoort bezig te zijn met welke kleur elastiekje je in je haar zal doen en niet met elke hap die er in je mond gaat. Dat je je boterham dun moet besmeren met halva-jam omdat daar het minste in zit. Ik werd in die tijd ook gepest. Niet door de hele klas, maar er waren altijd er altijd wel een paar die vervelende opmerkingen konden maken. Tot de juf aan toe. Weer opnieuw wilde ik mezelf bewijzen, weer opnieuw wilde ik laten zien dat ik de moeite waard was om vriendinnen mee te zijn.

De middelbare school, een nieuwe start?

Ik dacht dat de middelbare school een nieuwe start zou zijn. Tijdens de introductiedag van mijn nieuwe klas nam het op voor een meisje wat iets aan haar hand had. En datzelfde meisje heeft mij gepest, intens gepest. Als je naar het toilet moest in de pauze en je rugzak bij het groepje liet, waren ze ineens allemaal verdwenen als ik terug kwam. Een jongen waar ik verliefd op was zover krijgen dat hij me me wilde zoenen en dan op het laatste moment ’toch maar niet’. Dat soort ‘grapjes’.

De eerste twee/drie jaar van mijn middelbare school periode waren vreselijk. Bijna iedere dag kwam ik huilend thuis. Mijn ouders hebben gesprekken gehad op school, mijn mentor heeft met het meisje in kwestie gesproken, maar het mocht niet echt baten. Ze kwam uiteindelijk haar excuses aanbieden en nog toonde ik begrip voor haar en wilde ik aardig gevonden worden door haar. Zo diep geworteld zat mijn onzekerheid en het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen.

Ik vraag me wel eens af of zij hier nog wel eens aan terugdenkt. Of ze zich realiseert hoe ze mijn leven op z’n kop heeft gezet. Misschien was ze zelf bang om gepest te worden en ging daarom zelf maar pesten, ik weet het niet.

In de laatste twee jaar kreeg ik contact met een ander groepje. Daar ben ik veel mee opgetrokken en dit groeide uit tot een vriendschap waar ik me veilig en op m’n gemak bij voelde. Hier kon ik zijn wie ik was.

Samen naar het MBO

Een van deze meisjes werd mijn beste vriendin en samen gingen we door naar het MBO. We kozen allebei om voor onderwijsassistente te gaan studeren. Ik heb deze opleiding altijd gezien als een vooropleiding van de PABO. Ik wist heel duidelijk wat ik wilde en zette daar dan ook mijn zinnen op.

Ook hier moest ik mezelf bewijzen in een nieuwe groep. De veiligheid van het groepje op de middelbare school was er niet meer. De eerste tijd ging het allemaal goed, maar op een gegeven moment begon mijn studie te lijden onder mijn overcompensatie.

Ik had een vriend die in het Westen woonde en waar ik veel in de weekenden was. Bij hem en zijn ouders voelde ik me ontzettend op m’n gemak. Ik hoefde me niet anders voor te doen en ze accepteerde me voor wie ik was. Ik was daar dan ook erg graag en vond het soms erg lastig om weer terug naar huis, school, te gaan waar ik mezelf moest bewijzen. Ik verzon smoesjes om lang te blijven en maar niet terug te hoeven. Uiteindelijk heeft dit geleid tot een fikse ruzie en had ik niemand meer. Ik ben afgestudeerd in februari 2008 en wilde meteen verder met de PABO. Na enig onderzoek bleek er in Nijmegen en Haarlem een februari-instroom te zijn.

Helemaal alleen naar Haarlem

Nijmegen was me nog te dichtbij én een aantal van mijn oude klasgenoten zijn naar deze school gegaan dus besloot ik naar Haarlem te verhuizen. Het idee van confrontatie met mijn voormalige klasgenoten was te benauwend en daarnaast woonde mijn vriend vlakbij Haarlem.

Ik nam een optie op een studentenkamer, schreef me in voor de opleiding en startte in februari 2008. Helemaal alleen verhuisde ik naar Haarlem. Een stad waar ik nog nooit was geweest, waar ik niemand kende en belangrijker, waar niemand mij kende.

Nu kon ik écht met een schone lei beginnen. En dat deed ik. Ik ontmoette vriendinnen waar ik nu nog bevriend mee ben. Ik heb een ontzettend fijne tijd op de PABO gehad, een geweldige tijd op kamers, ik genoot ontzettend van mijn vrijheid en van mijn anonimiteit.

Maar toch bleef daar dat stukje onzekerheid en de wil om mezelf te moeten bewijzen. Er was een groepje in de studentenflat waar ik woonde wat altijd samen was. Zij deden een andere opleiding dan ik, maar wel op dezelfde school. Er zijn momenten geweest waarin ik mezelf vreselijk voor schut heb gezet om er maar bij te mogen horen. Ik hoorde als persoon helemaal niet thuis bij dat groepje. Zij waren zulke andere types dan dat ik was. Gelukkig had ik een groepje vriendinnen waar ik het ontzettend goed mee kon vinden dus was de drang niet zo sterk aanwezig om bij het andere groepje te hoeven horen.

Nog steeds die drang om mezelf te bewijzen?

Ik ben 30 jaar, al 8 jaar samen met Dafydd, al meer dan 6 jaar moeder van Ifan, een prachtig koophuis, een eigen bedrijf, een invalbaan als leerkracht, een groepje fijne vriendinnen en een goede basis in Brabant. En nog steeds heb ik zo nu en dan de drang om mezelf te moeten bewijzen. Zo kan ik soms mijn eigen mening opzij zetten om met iemand mee te praten of zeg ik iets juist niet omdat ik anders bang ben om iemand te kwetsen en niet meer aardig gevonden te worden. Gelukkig is dit echt nog minimaal, maar het gevoel is nog steeds aanwezig.

Je zal mij als als eerste horen roepen dat het me niks interesseert wat andere van me denken, en dat is oprecht waar. Ik ben zoveel gegroeid als persoon, met name in de afgelopen 6 jaar. Ik weet wat ik wil, ik weet wie ik ben en ik weet wie mijn vrienden zijn.

Mijn jeugd klinkt misschien als een verschrikkelijke periode, maar dat is zeker niet waar. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar met de nodige uitdagingen. Uiteindelijk kan ik zeggen dat ik dankbaar ben voor alles wat er is gebeurd. Niet voor het pesten uiteraard, maar het heeft me wel gemaakt tot de persoon wie ik nu ben.

Een persoon waar ik enorm trots op ben. Ik blijf altijd positief. Ik ben een doorzetter, als ik ergens mijn zinnen op zet zal ik er voor de volle 150% voor gaan. Ik ben een aardig, vriendelijk en zorgzaam persoon. Als ik om je geef ga ik voor je door het vuur.

Veel liefs,

Uitgelichte afbeelding Shutterstock