Dagmar | Mijn ergste criticus ben ik zelf

Ik ben een werkende moeder, of misschien beter gezegd een moeder die werkt. Ik werk relatief veel (nou ja normaliter dan!), maar geniet daar ook van. Al ben ik ook graag bij mijn jongens, nu meer dan ooit. Het blijft iets lastigs, een balans vinden tussen werk en privé. En blijf ik daarnaast zelf mijn grootste en ergste criticus.

Zoveel dingen

Want er zijn zoveel dingen die ik leuk vind om te doen, ik spreek graag af met vrienden en familie, sport graag (niet bijzonder veel), doe graag hele leuke dingen met het gezin, spreek graag af met vriendinnen en ben actief bij de Rotary. Al met al leven we al jaren een hectisch maar leuk leven.

Maar ik hoor dat bij veel van mijn vriendinnen, parttime werkend, fulltime moeder, ZZP’er of in loondienst, met 1 kind of meerdere. Eigenlijk rennen we allemaal onszelf voorbij, is ons leven vaak van minuut tot minuut gepland. En ik hou van plannen, maar desalniettemin, is het soms niet bij te houden.

Fear of missing out

En waarom zeg ik dan zelden ‘nee’? Wil ik graag overal bij zijn? Ben ik bang om iets te missen? Aan de andere kant bang om iets van de kinderen te missen? Jeej, ik denk soms wel eens wat maak ik het mezelf toch moeilijk.

Want ik wil graag een leuke, goede moeder zijn, een makkelijke en lieve vrouw, een gezellige, attente vriendin, een goede, hard-werkende medewerker, een topzus en dochter, een fitte, gezonde dertiger, verzorgd en hip gekleed.

Mijn ergste criticus

Tja en dan denk ik als ik met de kinderen bezig ben, van tijd tot tijd dat ik meesterlijk materiaal ben voor “The Nanny…”, of dat een stiekeme make-over overval niet zou misstaan; ik de enige ben die niet zelf een fantastische regenboogtaart met super gaaf Brandweerman Sam poppetje kan maken, en ik heel enthousiast app dat ik zeker bij de housewarming ben van vrienden, waarop manlief mij en de rest van de app groep attendeert dat we dan een familieweekend hebben, ik op mijn werk denk het een en ander netjes te hebben afgerond, en de andere partij er een enorm andere visie over heeft en dus ons compleet voor het blok zet. Nou ja, best gecompliceerd toch? Herkennen jullie dat?

Rekenen elkaar het aan

Ik heb dat echt met regelmaat. En als ik dan commentaren op social media lees of bij blogposts, dan lijken we elkaar (met name vrouwen) dat ook zo aan te rekenen, als we een andere keuze maken dan iemand anders, we vinden overal wat van.

Maar maken we het ons niet ongelofelijk moeilijk. Zit niet juist de kracht in onze diversiteit? Ik heb veel vriendinnen met andere talenten of mooie eigenschappen, maar zeg dat te weinig eigenlijk. En wat zijn nou mijn talenten? Misschien ben ik zelf wel mijn grootste criticus… Als ik dat nou eens wat relaxter kon aanpakken, dan zou het allemaal wat makkelijker zijn.

Wat is jullie valkuil? En hoe regelen jullie de balans tussen werk en privé? Of tussen gezin en de andere dingen in het leven? Hebben jullie een gouden leefregel? Ben benieuwd!

Liefs, Dagmar