Een nieuwe wekelijkse rubriek op Lovely Charlotte. Mijn confessions als moeder. Dit zullen vooral bekentenissen zijn op het gebied van moeder zijn, maar er zal soms ook wel eens een van persoonlijke aard tussen zitten 😉
Vandaag de aftrap met: Ik kan niet spelen!
Ik kan niet spelen
Ik kan het gewoon niet. Na een paar minuten ben ik mijn aandacht en geduld al verloren en wil ik iets anders gaan doen. Op de grond zitten en dino geluiden maken is gewoon niet mijn ding. Een treinbaan bouwen en op m’n knieën door de kamer? Mij niet gezien! Torens van Lego bouwen om ze vervolgens weer om te gooien en altijd op zo’n klein verdomd blokje gaan staan, niet aan mij besteed!
En ik vind het verschrikkelijk! Dat ik niet kan spelen, bedoel ik dan. Ik zie hoeveel plezier Ifan heeft als hij met z’n vader aan bouwen is (die kan het natuurlijk wél) en dan voel ik me zo’n stomme doos!
Iedere ochtend als ik wakker word, neem ik het mezelf weer voor om vandaag minstens minuten met Ifan op de grond met de Lego/treinbaan/boerderij te spelen. En iedere avond opnieuw voel ik me weer rot omdat het niet is gelukt.
Meer zien van Lovely Charlotte? Volg me dan op: Facebook * Instagram * Twitter * Bloglovin’ * YouTube
Liefs, Charlotte ♥
5 Comments
Heidi
Heel erg ken baar. Ik zelf kan het ook niet.
24 februari 2016 at 14:37Nu dat hij zes jaar is spelen we regelmatig een gezelschapsspel en dat lukt soms wel.
Charlotte | Lovely Charlotte
Spelletjes lukt me dan wel weer, maar zo op de grond zitten is echt niet aan mij besteed 😉
25 februari 2016 at 09:47Simpel, met een snufje liefde
Heel herkenbaar! Misschien een tip, ga iets met hem doen wat je wel kunt. Ik speel niet vaak met lego en treinen. Dat doet mijn man. Ik lees vaak boekjes met ze, dat doet mijn man weer niet 😉
24 februari 2016 at 21:07Simpel, met een snufje liefde onlangs geplaatst…Simpel, met een snufje liefde……in de media.
Charlotte | Lovely Charlotte
Ik ben ook meer van het kleuren en knutselen, toch wel een juffie hé 😉 dankjewel voor de tip, die ga ik erin houden!
25 februari 2016 at 09:47Anneke
Iets typisch vrouwelijk, zeker? 😀 Hier ook van dat… voel ik me ook heel vaak schuldig over. Hoeft dus eigenlijk eigenlijk helemaal niet! Maar ja, moesten we die schuldgevoelens niet hebben, we zouden geen vrouwen zijn, denk ik dan 😀
25 februari 2016 at 13:12Ipv over de grond mijn knieën kapot te kruipen, speel ik gezelschapsspelletjes, kijk ik een filmpje met ze, teken en knutsel ik met ze, lees ik samen met ze boekjes, … Genoeg andere dingen om te doen! Laat die mannen maar riddertje spelen enzo met de Lego 😉
Anneke onlangs geplaatst…Fusili met reuzengarnalen, broccoli en roomsaus