Column | Het Consternatiebureau

Ik hik tegen het boodschappen doen aan. Ifan zit op mijn telefoon een spelletje te doen. Eigenlijk iets wat hij nooit mag. Heb ik heel even tijd om nog wat dingetjes voor mijn website aan te passen.

Sinds gisteren heb ik een nieuw logo online staan. Toch is het nog niet helemaal naar m’n zin. Ook de foto’s van de sidebar wil ik graag veranderen. Én om een of andere reden lukt het niet om mijn logo ook in de mobiele weergave van mijn site te veranderen. Leuke hoor, zo’n nieuwe interface van Weebly, maar nu kan ik een aantal dingen niet meer veranderen die ik eerst nog wel kon aanpassen. Heel irritant!

“Wil je meehelpen”, vraagt Ifan me. Ik zou niet weten waarmee ik hem moet helpen want hij kan het prima zelf. Gemak dient de mens, zullen we maar zeggen. Dat is ook een van de redenen dat we nu naar de oogarts moeten met hem.

We waren bij het alom gevreesde consultatiebureau voor het 3 jaar en 9 maanden consult. Er werd gekeken naar Ifan’s ontwikkeling, zijn ogen en hij kreeg zijn laatste inenting. Tijdens de ogentest moest Ifan zo’n rare bril op waarbij één van de ogen is afgeplakt. Dat vond hij niks en de bril was binnen een paar seconde weer af. Mama mocht het ook met haar handen doen.

De opdracht die hij kreeg was om te vertellen welke plaatjes hij zag. De eerste rij ging goed, de tweede ook prima, maar bij de derde rij zei Ifan een aantal keer: “Weet ik niet.” Ik merkte aan hem dat hij het zei om er maar vanaf te zijn. De arts schreef meteen een verwijsbrief voor de oogarts.

Gelukkig was dit de laatste keer dat we naar het consultatiebureau moeten. Iedere keer hebben ze wel iets op of aan te merken. Hij is te klein, hij weeg wel erg weinig. Heb je gezien wat dat vreetmonstertje zo op een dag in z’n mond stop? Er zijn dagen bij dat hij meer eet dan ik! En daarnaast zijn Dafydd en ik ook allebei niet groter dan 1,70 meter (oké, oke, ik ben niet groter dan 1,65 meter!). Zit niet zo te zeuren, denk ik dan altijd maar! Jullie zien hem misschien 10 minuten in het hele jaar.
​
Ik zit me alweer boos te maken over iets waar we niet meer naartoe hoeven. Oké, nu stoppen en boodschappen gaan doen!